ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΟΝΟΜΑΣΑΜΕ ΥΠΟΣΧΕΣΗ.
Πριν από κάποιους μήνες συναντήθηκα για άλλη μια φορά με τον αγαπημένο μου δάσκαλο και κάναμε την κλασική μας -πια- βόλτα. Είπαμε τα γνωστά, σαν προθέρμανση, γυρίσαμε στα νέα κι επίκαιρα και έπειτα, όπως συμβαίνει στο τέλος της κουβέντας μας συνήθως, προέκυψε ένας πυρήνας συζήτησης φοβερά ισχυρός για να τροφοδοτήσει τις περιόδους αλληλογραφίας που θα ακολουθήσουν μέχρι να ξανασυναντηθούμε. Τι πλούσιες αναμονές, τι ήσυχες προσδοκίες, τι παρηγοριά. Καταλήγουμε να μιλάμε για τις τελευταίες ανησυχίες μας, τις έρευνες, τα γραπτά μας. Για άλλη μια φορά, έχουμε ένα κοινό ζητούμενο, θέτουμε το ίδιο ερώτημα. Πόσο δύσκολο να φτάσει κάποιος σ' ένα ερώτημα, αλήθεια. Ο χρόνος δεν μας έφτασε όσο κι αν τον καθυστερήσαμε. Όπως πάντα αποχαιρετήσαμε ο ένας τον άλλο με το γνωστό αίσθημα συγκίνησης κι ευγνωμοσύνης.
