ΧΡΥΣΑΛΛΙΔΑ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ.

 Όλοι προσπερνούν
σταματούν
Ξαφνικά μια ματιά σου
χτυπά
Απραξία βαθιά και βουβή
πέφτει εκεί
σα ρουκέτα στη γη. Πάγιος φωτισμός, υλισμός.
Δεν αντέχω είχες πει
με μια αχνή φωνή
Πιο ψηλά από αυτό
είσαι εσύ που αγαπώ
και όταν ο ήλιος βγαίνει
θα μένω.
Μες στο δρόμο αυτό σαν παιδί περπατώ κι όλα αυτά που μου είπες πιστεύω.

 Τελευταίες μέρες του Δεκεμβρη,σε κινηματογραφικά γυρίσματα,τραγουδώ κ.βήτα και βιώνω το σουρρεαλισμό της κούρασης.Φωτογραφίες της φίλης μου Yama.Με βλέπετε με αυπνία 3 ημερών.Να είμαστε καλά.Να είμαστε μπλε.Να αγαπάμε. Και του χρόνου.