ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ ΟΛΑ.

Δειξε μου τον τρόπο που κινείσαι, δείξε μου το δρόμο για το κρεβάτι, δείξε μου πως να μεθώ από χαρά ξανά, δείξε μου πως γλιστρας μόνος στα πατώματα όταν δε σε βλέπουν, δείξε μου πως να τεντώνω τα χέρια μου πιο ψηλά, δείξε μου πως να βλέπω τα μέρη που ξερω σαν να μην τα έχω ξαναδεί, δείξε μου πως ο χρόνος δεν μεγαλώνει την απόστασή μας, δείξε μου πως να μη φύγω, δείξε μου πως να χορεύω χάνοντας το ρυθμό.

Δε μου δείχνει τιποτα.Μιλάω στον τοίχο.
Θέλω να πάρω μια ηλεκτρική σκούπα και να ρουφήξω το μέσα από το μυαλό μου.Να γίνω ένας λευκός καμβάς.
Και να σεβαστώ τόσο τον εαυτό μου που να μην αφήσω πιτσιλιά να με λερώσει.
Όποτε κάνω τη σκέψη αυτή, θυμάμαι το φίλο μου που έλεγε πως μοιάζω με πίνακα του Πόλλοκ και εγώ θύμωνα γιατί νόμιζα πως με έλεγε άσχημη.
Αποφασίζω να έχω φανταστικό φίλο με στοιχεία όλων αυτών που ακόμα θέλω να αγαπώ.
Θυμάμαι το χαμόγελο του που έσβησε το καλοκαίρι σαν τσιγάρο παράνομο.
Φαντάζομαι να με κοιτάει ενώ κοιμάμαι χωρίς να ξέρω πόση βία του εμπνέω, αλλά δεν έχω φόβο.
Πιο πολύ απ'όλα,αγαπώ τη φωνή του και μετά τις γραμμές στα χέρια του ή κάποιο μικρό χαρακτηριστικό που κρύβεται για τους λίγους-αυτούς που βλέπουν.
Με συναντάει σαν έκπληξη, στα πιο όμορφα μέρη που έχω δει στη ζωή μου.
Τότε η δική μου φωνή, αποκτά δεύτερες και τρίτες φωνές που τραγουδάνε μέσα μου και νιώθω τόσο ευτυχισμένη που χάνω τις αισθησεις μου σαν να ακούω το πρώτο κρουστό στην έναρξη αγαπημένης συναυλίας.
Μπαμ.
Ίσως η σχέση μας να είναι κινηματογραφική και να μην το ξέρουμε.
Ίσως πρέπει να κάνω περισσότερο χώρο για αυτόν.
Η σχεση μου με το φανταστικό μου φίλο πρέπει να λήξει πριν την προλάβει η καθημερινότητα.
Γιατί, ο έρωτας είναι ποιητική πράξη.