THE LAST DAY OF SUMMER.
Πρώτο καλοκαίρι που κάνω ελεύθερο κάμπινγκ και που πάω στην Ικαρία.
Όπως και σε κάθε τέλος, έτσι και εδώ έρχεται η ερώτηση της μνήμης: η απολογιστική.
Πώς πέρασε το καλοκαίρι;
Με άγχος, παρέες, φλερτ, κάψιμο από τον ήλιο, παρατηρώντας πολλά σπίτια, δουλεύοντας πολλές ιδέες, εκπληρώνοντας αρκετούς στόχους, σκληραίνοντας τις άμυνές μου, παίζοντας νέα παιχνίδια σε νέα όρια, γνωρίζοντας νέα πράγματα και άρτομα, κάνοντας νέα όνειρα και σκέψεις, χτίζοντας άλλα περιβάλλοντα, συναντώντας παλιά και νέα προβλήματα αλλά και επιθυμίες, πληγώνοντας λίγο βαθύτερα κάποια αισθήματα αλλά ταυτόχρονα τρέφοντας και κάποια άλλα.
Κάθε τέλος και μια αρχή, για τους αισιόδοξους.
Το φθινόπωρο ήταν πάντα η αγαπημένη μου εποχή.
Ήδη έχουν πιάσει τα μελαγχολικά αεράκια και οι βόλτες στην πόλη είναι όνειρο για όσους βρίσκουν την ομορφιά σε τέτοιες αστικές εικόνες.
Ζήτω τα κιτρινοκόκκινα φύλλα που κάνουν χρουτς.
Ζήτω τα πανωφόρια και οι ζακέτες.
Ζήτω οι ανοιχτές μπαλκονόπορτες.
Ζήτω τα πρωτοβρόχια.
Ζήτω οι πρώτες μέρες σχολείου.
Ζήτω οι κασετίνες, οι τσάντες και τα σχολικά είδη.
Ζήτω τα τελευταία θερινά σινεμά.
Ζήτω οι επιστροφές και οι νέες αρχές.
Εχω ήδη διάθεση για ταξίδια, αλλά παραμένω μαζεύοντας όρεξη και δυνάμεις γιατί πιστεύω πως έρχονται πολύ ωραία και δυνατά πράγματα.
Το νέο έτος (έτσι το μετράμε ακόμα μάλλον, ακαδημαικά) μου έφερε εκτός από μια νέα ταινία (για την οποια θα γραψω πιο αναλυτικά) και μια άλλη έκπληξη.
Ενα σκυλάκι.
Τα μητρικά μου αισθήματα βρήκαν τόπο.
Καλή μας αρχή με τις κατάλληλες δόσεις φόβου και αγάπης.